შორს უღრან ტყეში მეხი გავარდა,
პირქვე დაეცა მგელი ტიალი,
ზვავის წინ ისე ჩუმად დაეცა,
გულში ჩაიკლა მგლური ღრიალი,

იგი გრძნობდა, რომ სულსა ღაფავდა,
რომ ღია იყო სამარის კარი,

რომ წუთი წუთზე მისთვის დაკრავდა

სამგლოვიარო დიდრონის ზარი,

ჭრილობებიდან სისხლი სდიოდა,

სიკვდილს ებრძოდა განაწამები,

ბოლოს გაჩერდა ვეღარ გაინძრა,

ასე დალია სული წამებით,

ყველა სულდგმული კარგად ხვდებოდა,

რომ არ ნანობდა მისი გონება,

ის მგელი იყო მგლურად კვდებოდა,

მგლურად გალია ტავის ცხოვრება,
ამ დროს კი ტბილად,

ერთ ბუხრის პირას ძაღლს უდარდელად,

თექაე სძინავს და სულ არ ესმის იმ ოხერტიალს,
მგელი სამსხვერპლოდ ტავს როგორ  წირავს.